هم خانواده کلمه سجده؛ ساجد، ساجده، سجاده و مسجد است.
واژه سجده به معنی عملی است که مسلمانان در هنگام نماز خواندن هفت اعضای بدن یعنی صورت دو تا کف دست ها و دو زانوی پا و پیشانی و دو شصت انگشت پا را به به زمین می گذارند و ذکر می گویند که نشانه تواضع و کوچک بودن در برابر خداوند بزرگ است.
این واژه ریشه در زبان عربی دارد و معنی و مترادف این واژه سر به زمین گذاشتن می باشد. در فرهنگ معین واژه سجده به معنی پیشانی نهادن به زمین در هنگام نماز خواندن است.
فرهنگ عمید این واژه را به معنی از ارکان نماز، گذاشتن هفت عضو از بدن بر زمین و خواندن ذکر مخصوص سجده را خواندن ، گذاشتن پیشانی بر روی زمین برای عبادت و اظهار فروتنی و همچنین سی و دومین سوره در قرآن مجید که دارای سی آیه است و جز سوره های مکی محسوب می شود. فرهنگ واژه های فارسی هوشیار به معنی پیشانی بر زمین گذاشتن برای کلمه سجده اشاره نموده است